15 december 2020 - De geboorte van Joël

Bevallen was voor mij aan het begin van de zwangerschap wel een dingetje. Altijd hoorde ik negatieve verhalen hierover en bijna nooit positief. Gelukkig volgde ik een aantal mensen die me leerden dat mindset heel erg belangrijk was, maar ook het vertrouwen in het lichaam. Want we were made for this! Ik heb veel gebeden en positieve verhalen gelezen. Maar ook bekeken wat er ‘mis’ kan gaan en wat ik hierin kan doen.Ik merkte dat het idee van een ervaren persoon bij de bevalling, mij een veilig gevoel gaf. Dus benaderde ik, na het positieve verhaal van mijn vriendin, Rebecca.

In de voorbereiding kreeg ik steeds meer vertrouwen in mijn lichaam. Samen met Rebecca had ik een bevalplan gemaakt, die aansloot op mijn wensen. Zo zag ik er tegenop dat ze mij gingen toucheren. Ik heb nou eenmaal een beetje moeite met het ontspannen van die spieren.

Nu maken we een sprong naar de nacht van 15 december 2020, de nacht dat mijn vliezen braken, althans dat dacht ik. Ik voelde een plop en er lag een plasje op de grond toen ik opstond. Nou toen voelde ik de adrenaline echt enorm stromen. Mijn man en ik trilden als een malle en konden nauwelijks meer slapen. Nu was het wachten op de weeën.

En lang wachten konden we, want de hele dag kreeg ik geen weeën. En dat wachten (na bijna 41 weken) vond ik echt enorm zwaar. Die avond zijn we toch maar even naar het ziekenhuis gegaan om te checken of het überhaupt wel vruchtwater was. En wat denk je? Nou volgens de test geen vruchtwater. BIZAR! Denk je dat het begint, begint het niet!

Rick en ik besloten om me die avond daarna in te laten leiden, want we konden nu echt niet meer wachten. Die avond om 9 uur gutste het vocht er opeens uit. Dit kon toch niet missen? Maar ik hield mezelf voor dat het niet mijn vliezen waren, want anders hadden ze dat toch wel gezien in het ziekenhuis? De volgende ochtend lieten we het testen door de verloskundige en ja hoor, nu was het wel een positieve test. Ons mannetje was er klaar voor om te komen! Helaas had ik die hele dag nog steeds GEEN enkele wee. Achteraf gezien waarschijnlijk wel voorweeën, maar dat was het dan ook.

Die avond was er gelukkig plek in het ziekenhuis. De mensen daar waren zooo ontzettend vriendelijk. Ze hadden in het bevalplan gelezen dat ze voorzichtig moesten zijn met toucheren. En iedereen deed dit, daarom ging dat echt hartstikke goed! (zeg ik super trots!=))

Er werd een ballonnetje geplaatst en terwijl we met iemand aan het bellen waren, begon de eerste wee. Ik wist dat dit een wee was, omdat ik me niet meer kon concentreren op het gesprek. Rick had ondertussen contact met Rebecca wanneer ze kon komen.

Om 23:30 plopte mijn ballonnetje eruit. Dat was een goed teken! De verpleegkundige zei dat het nu of zou stoppen of verder zou gaan. Ik ging lekker onder de douche en hierdoor werden mijn weeën een stuk intenser. Rick gaf tegendruk tegen mijn rug. Het was echt heel fijn hoe we samen deze weeën opvingen. Omdat het al om de 4 minuten kwam en omdat ze langer dan een minuut waren, schakelde Rick Rebecca in.

Na een tijdje was ik wel klaar met het douchen. Ik ging er onderuit en ging de kamer in. Rick had mijn batterijkaarsen al aangedaan, het licht gedimd en de muziek aan. Wat was dat een heerlijke sfeer! Ik heb tijdens mijn weeën, door de kamer staan dansen. Dat was echt heerlijk! Zingen hielp me ook heel erg.

Door het vervelende CTG apparaat (het apparaat om de hartslag te monitoren) kon ik niet meer door de kamer lopen. Dus moest ik op bed de weeën opvangen. Ik merkte dat ik het fijn vond om mijn benen heen en weer te bewegen bij een wee.

Om 2:30 had ik 3 cm ontsluiting. Jeeej! Ik mocht in bad! Maar daarvoor wel weer eerst bloedprikken en een inwendige CTG plaatsen die ook mee kon in bad. Ik raakte hierdoor helemaal uit mijn ritme. Dat was niet fijn, maar ik wist dat ik bijna in bad kon, dus ik hield het vol. Rick was hierin een enorme steun. Hij zei precies wat ik nodig had. We waren een super team!

Om 3:42 zit ik in het bevalbad. Ook in deze kamer hebben we mijn kaarsen en muziek aanstaan. Ik merk meteen dat ik in een heerlijke flow kom. Ik zeg tegen Rick dat ik me zo veilig voel en dat het allemaal zo is zoals ik het me had voorgesteld.

De verloskundige en verpleegkundige zeggen dat ik het zo goed doe. Ze zouden er bijna een camera op willen zetten omdat ik zo in control ben. Wauw dat zijn zulke fijne dingen om te horen!

Om 4:42 Krijg ik persdrang en deze word steeds heviger. Een uur later zijn ze enorm heftig geworden. Ik vind het steeds moeilijker om die persdrang tegen te houden. Mijn hele lichaam wil duwen. In dit stuk merkte ik hoe fijn het was om Rebecca erbij te hebben. Als zij zei dat ik het kon, dan wist ik dat ik veilig was. Ik merkte hoe langer het duurde, hoe lastiger het was. Ik wist dat je niet mocht duwen en toch deed mijn lichaam het. Dus het voelde alsof ik faalde. Rebecca en Rick zeiden echt super bemoedigende dingen en dat hielp mij echt heel erg. Rick kwam zelfs nog op het idee om te bidden, en dat gaf me ook enorm veel rust.

Om 6:17 puf ik de ene naar de andere weg. Het is echt bijna niet te doen. En wanneer mag ik nou persen? We besluiten toch om uit bad te gaan, omdat de verloskundige dan makkelijker kan voelen wat er aan de hand is. Ik heb 6 cm ontsluiting. Wat? Maar ik dacht dat ik er bijna was! De verloskundige vertelt mij dat mijn kindje schuin op mijn darmen ligt met zijn hoofdje en dat ik daardoor die persdrang heb. (Deze houding noemt men ook wel “sterrenkijker”.) 

Er viel een enorme last van me af. Het was niet mijn ‘schuld’ dat mijn lichaam ging persen, dat kwam door de ligging. Haar advies was om de weeën te versterken met weeënopwekkers (oxytocine), zodat mijn kindje weer goed zou liggen. Ze zei dat hij er anders allang was geweest, omdat ik het zo goed deed. Ik kon pijnbestrijding krijgen.

Ik zou bijna gaan voor het morfine pompje, maar in mijn bevalplan stond dat ik dat helemaal niet wilde omdat ik graag de bevalling bewust wilde meemaken. Rebecca heeft ervoor gezorgd dat ik in plaats van die pomp een ruggenprik kreeg. Precies wat er in mijn bevalplan stond. Hier ben ik haar nog steeds enorm dankbaar voor. Binnen een kwartier was de internist er en om 7:30 werd de ruggenprik geplaatst. Op tijd, want Rick zei achteraf dat hij het gevoel had dat ik steeds minder goed de weeën op kon vangen.

Toen de ruggenprik gezet was voelde ik me weer warmer worden. Ik trilde nog steeds enorm van de adrenaline maar ik was weer rustiger en voelde geen pijn meer. Ik voelde me zoooo enorm trots op mezelf! En had echt het gevoel dat God had ingegrepen. Anderen noemen het geluk dat de internist zo snel kwam, voor mij was het zorg van God.

Om 8:50 werd ik terug gebracht naar mijn kamer. De rust daalde hier neer. We konden zelfs nog even slapen. Om 11:15 kijkt de verloskundige of het kindje al klaar is. Tijdens een wee, ziet ze het hoofdje al! Dus ja! Ik mag gaan persen! De ruggenprik is heel goed gezet, hierdoor voel ik mijn benen nog. Dus nog een wens die in vervulling gaat, bevallen op de baarkruk!

Met Rick achter mij, Rebecca naast mij en de verloskundige voor mij begin ik te persen. Man ik heb me nog nooit zo verbonden gevoeld met mijn oerkracht. Telkens dacht ik: God heeft mijn lichaam hiervoor gemaakt, het kan en het past. En dit hielp me wel echt. Ik weet nog dat ik het zo bijzonder vond dat ik de afdruk van zijn hele gezicht voelde voordat ik hem vast kon houden.

Na een half uur persen was hij er dan eindelijk. Zooo onwerkelijk, maar zooo kostbaar. Hij was er. Na vier jaar proberen om zwanger te worden, was ons Gods wonder er.

Het was een heftige bevalling door die persdrang. Maar voor dat moment en erna was alles zoals ik het graag had gewild. Door een goede voorbereiding, wist iedereen wat mijn wensen waren. Rick en ik waren in control (mede dankzij Rebecca) en dat maakte dat het veilig voelde, wat er ook gebeurde.