Bevallingsverhaal december 2020

Dit was echt een top bevalling! Na mijn eerdere ervaring met een spoedkeizersnede door een vroeggeboorte bij 30 weken als gevolg van zwangerschapsvergiftiging, had ik mij nu alles anders voorgenomen. Voor zover je daar zelf invloed op hebt natuurlijk, maar de voortekenen dat nu alles goed zou kunnen gaan waren er. Ik had geen hoge bloeddruk, de baby groeide goed. Ook had ik mij dit keer wél voorbereid op een bevalling door de zwangerschapscursus van Rebecca Welvaadt te volgen. Daar leerde ik precies hoe je bevalling verloopt en wat je als vrouw kunt doen. Iets wat ik nooit eerder had gedacht, gebeurde: ik kreeg gewoon zin in de bevalling. Kom maar op!

Een week voor de uitgerekende datum gingen we voor controle naar het ziekenhuis. De baby leek toch niet meer zoveel te groeien. We konden kiezen voor ingeleid worden of wachten op een spontane bevalling met het risico dat de kwaliteit van de placenta snel zou afnemen of zelfs zou stoppen met functioneren. Die keuze was snel gemaakt. Mijn man en ik dachten allebei hetzelfde: Zullen we vragen of Rebecca erbij wil komen? Ik had inmiddels zoveel tabbladen op mijn telefoon openstaan met bevallingsinstructies, dat ik het allemaal niet meer kon onthouden. Rebecca moest helpen!

Dezelfde maandag werd ik ‘s avonds in het ziekenhuis ingeleid tegen mijn zin. De ontsluiting kwam dan ook niet op gang. Twee nachten heb ik om de tien minuten lichte weeën weggepuft en werd ik liefdevol door mijn man op mijn wenken bediend. Toch zat ik woensdagochtend nog op krap 2 cm. De verloskundige drong erop aan om een handje te helpen. Vliezen breken. Voordat dat ging gebeuren hebben we Rebecca opgepiept die al twee dagen stand-by stond. Ze was er rond 7:00 uur. Ik voelde me al zo moe en verwachtte tijdens het echte werk nog meer en vooral heel veel uren zware inspanning en pijn. We gingen in overleg met de verloskundige. Tijdens dat gesprek zei ik onder invloed van het gedram van de verloskundige dat ik dan maar een keizersnede moest. Op dat moment stapte Rebecca de ziekenhuiskamer binnen en stak daar even een stokje voor. Zij wist van mijn wens op een natuurlijke bevalling en hoe belangrijk die ervaring voor mij was. Rebecca behartigde mijn belangen op het punt dat ik er niet meer helder over na kon denken. Zij zag dat ik dat nog wel aankon en moest proberen. Deze aanvulling was voor mijn man ook erg prettig, omdat hij er zelf niet tegenin zou zijn gegaan.

Het doorprikken van de vliezen gebeurde uiteindelijk om 9:30 uur. Dit vond ik het pijnlijkste van de hele bevalling. De bevalling begon nu écht. Dacht ik dat ik al vanaf maandag weeën had, maar nee, dit zijn dus “krampen” werd mij doodleuk uitgelegd. Na 2 uur en 50 minuten rugweeën wegpuffen, wat masseren, gekreun en geïrriteerd weg"meppen" van de verpleging had ik 9 cm ontsluiting. Ik was wel blij met de rugweeën, want die konden tenminste door middel van massage worden bestreden. Daarnaast is in die drie uur tijd de oxytocine twee of drie keer opgehoogd, waardoor de weeën heftiger en frequenter kwamen.

Op dat moment kreeg ik persdrang, die moest ik onder begeleiding van Rebecca onderdrukken tot de baarkruk na de vorige barende gereinigd en gepoetst was. Dat duurde mij werkelijk veel te lang. Ik voelde al duidelijk dat het hoofdje eraan kwam, ik heb een paar keer aangegeven dat het zover was, maar mevrouw de verloskundige geloofde het simpelweg niet. Van Rebecca had ik op de cursus geleerd, dat vrouwen wel eens tijdens de uitdrijving roepen dat ze moeten poepen. Dat betekent dan juist dat de baby eraan komt. Dus terwijl de dame met haar poetswoede de baarkruk stond te schrobben en ik het gevoel had dat de baby er al uitkwam, schreeuwde ik gefrustreerd ongeduldig: “Ik moet poepen!”, en daar werd wél gehoor aan gegeven. Tien minuten persen op de baarkruk en mijn prachtige sterke dochter kwam ter wereld. Wat een mooie krachtige baby.

De begeleiding van Rebecca gedurende de gehele bevalling was perfect. Het was voor mij precies wat ik nodig had. De rust die zij uitstraalt en het vertrouwen dat het goed komt, gaven mij zoveel ontspanning dat het voor mij een hele aangename bevalling was. Ik heb hierdoor geen pijnbestrijding hoeven gebruiken. Het was mijn droombevalling, precies zoals ik had gehoopt en gebeden. Mijn man en ik zijn onder andere Rebecca hier dan ook heel dankbaar voor.