Horrorbevalling versus sprookjesbevalling?

De bevalling van Pim

Mijn zwangerschap verliep al niet zoals ik had gehoopt. Al na 8 weken zwangerschap werd ik heel misselijk, na iedere maaltijd, en gaf geregeld over. Dat heeft geduurd tot een week of 18. Wat was ik blij dat dit eindelijk over ging. Een week na die opluchting kreeg ik een rare eczeemachtige vlek in de binnenkant van mijn elleboog. Het bleek een eczeem die zich razendsnel uitbreidde. Het zat over mijn beide armen, buik, gedeelte van mijn bovenbenen, mijn hals en uiteindelijk ook mijn gezicht. Gek werd ik van de jeuk. Ik kon ook alleen maar koud douchen want na warmte werd het erger. Niet heel fijn halverwege de winter. Na 4 bezoekjes huisarts en zalfjes die niet werkten kreeg ik een hormoonzalf van de dermatoloog. Yes, de jeuk nam af! We weten tot op de dag van vandaag niet wat het was maar men vermoedde PUPPP. Een huidaandoening die alleen bij zwangere vrouwen voorkomt.  

Ik was door het overgeven en alle ellende omtrent de eczeem al redelijk moe. In het begin van het derde trimester kreeg ik bekkeninstabiliteit (bekkenpijn). Ik kon alleen nog maar kleine stukjes lopen als een pinguïn. Soms voelde het alsof mijn bekken het gewoon opgaven en uit elkaar vielen.  In week 38 meet verloskundige Corina, van verloskundige praktijk NOP, mijn bloeddruk. Niet zorgwekkend, wel wat aan de hoge kant. Twee dagen later kwam Corina voor de zekerheid bij mij thuis even checken. Ik vertelde dat ik het gevoel had dat ik een klap tussen mijn schouderbladen had gehad en niet lekker meer in mijn “hum” zat. Mijn bloeddruk was nog ietsje hoger gegaan en dat was reden voor Corina om ons naar het ziekenhuis te sturen. Daar was de conclusie: “inleiden”. Mijn bevallingsplan was thuis bevallen zonder pijnstilling, maar nu moet ik naar het ziekenhuis. Het maakte niets meer uit. Ik was er klaar voor (en mee).

Op 18 juni 2017 hebben wij ons gemeld in het ziekenhuis. Ik kreeg een ballonnetje ingebracht om de baarmoedermond te laten verweken. De reactie die mijn lichaam daarop gaf verbaasde de verpleegkundigen. Het leek of ik meteen in een weeën storm kwam. Gelukkig zwakte het weer af en konden we gewoon naar huis.

     De volgende ochtend, 19 juni 2017 om 07:00 uur,  hebben we ons weer gemeld en om 08:00 uur werd het ballonnetje verwijderd en gekeken naar hoever ik was. 4 cm ontsluiting! Nou dat gaat mooi dacht ik. Daarna gebeurde er echter niets. Om 09:00 uur werd ik aan de monitor gelegd om mijn gestel in de gaten te houden. De kleine spruit kreeg een schedelelektrode om zijn hartslag in de gaten te houden. Ontspannen vond ik het allemaal niet. Banden om mijn buik, draadjes, piepjes van apparaten, vastzitten op dat bed,  verloskundigen en verpleegkundigen die in en uit liepen. Ik had in mijn hoofd dat ik afleiding wilde tijdens mijn bevalling zoals rondlopen / bewegen. Dat ging niet.  

Om 09:15 uur zijn mijn vliezen gebroken door de verloskundige om de bevalling op te wekken. Ook toen gebeurde er niets. Ik kreeg een infuus met wee-opwekkers. Toen gebeurde er wel wat! Het werd al heel snel zeer pijnlijk. Ik kon de weeën niet goed opvangen en kon me nu al helemaal niet meer ontspannen. Om 12:00 uur besloten we toch te gaan voor een ruggenprik. Ik was ontzettend moe en ik had nog maar 5 cm ontsluiting. Toen de verloskundige terug kwam zei ze dat ik moest wachten tot 13:00 uur want de anesthesist was tussen 12 en 13 niet aanwezig. De verloskundige kwam met het idee een pompje te doen. Een kwartier later lag ik zo stoned als een kanarie op het bed. Ik kraamde onzin uit, aldus mijn vriend. Ook kreeg ik een katheter. Vanwege de “drugs” mocht ik niet meer naar de wc lopen.  We hebben beide nog even geslapen.

Ik werd om een uur of 17:00 wakker en voelde wat scherpere pijnen terugkomen. Het pompje in mijn hand hielp ineens niet zo goed meer dan in het begin. De weeën werden heel heftig en ik had zo goed als geen pauzes. De verloskundige kwam even checken hoever ik inmiddels was met de ontsluiting. Een krappe 7cm, een domper. Ik probeerde in mijn “bubbel” te komen waar andere dames het over hadden gehad, maar dat lukte niet. Ik werd gek van de piepjes om me heen en mensen die te pas en te onpas binnen kwamen lopen. Er was een stagiaire die gevraagd had of ze bij mijn bevalling mocht helpen. Dat vond ik prima. Zij heeft mij ontzettend geholpen te ontspannen. Ze hielp me focussen op ademhaling en daarmee kon ik ietsje ontspannen. Wat een pijn had ik! Niet alleen de weeën maar ook mijn heupen/bekken/stuit. Ik lag al heel lang op mijn rug op dat bed.

Om een uur of 21:00 had ik het gehad en riep dat ik niet meer wilde. Ik doe het niet meer, ik kan niet meer! Hét moment voor verloskundigen om alert te worden en te zeggen, je doet het goed je bent er bijna! Ik dacht echt “mens, waar héb je het over, het schiet niet op, ik ben er klaar mee! Trek dat kind er nou maar uit! Maar inderdaad, ik was er bijna. Ik kreeg persdrang en had 9,5 cm ontsluiting. Ik mocht onder geen beding persen. Dat zou er voor zorgen dat de ontsluiting verminderde. De stagiaire hielp mij met het wegpuffen van de persweeën. 10 min later kwam de verloskundige weer checken, toen gelukkig volledige ontsluiting! Ik mocht beginnen met persen, maar waarheen dan? Ik snapte het gevoel niet en perste blijkbaar niet goed. De stagiaire drukte met haar vingers op de juiste plek als ik een wee had, dat hielp.

De verloskundige zei dat ik moest draaien omdat dit zou helpen het kind te laten zakken. Op mijn zij, op mijn knieën, en weer op mijn rug. Uiteindelijk heeft men mijn benen in de welbekende beugels geplaatst en het laatste deel van het bed laten zakken. Mijn bekken kantelden daardoor iets waardoor de kleine meer ruimte kreeg. Alles deed mij pijn. Uiteindelijk bleek dat de kleine draak met een opgeslagen arm ter wereld kwam. (Zijn arm lag langs zijn hoofd.) Onze kleine Pim werd geboren om 23:16 uur. Blij maar helemaal gesloopt lag ik met mijn benen in de beugels. Na heel even onze Pim op mijn borst te hebben gehad en gepruts om zijn schedelelektrode te verwijderen, werd hij schoongemaakt en nagekeken. Bij mij werd de katheter verwijderd. Geen pretje want hij zat vastgeplakt. Ik kreeg nog een wee en daar kwam de placenta. Die werd gretig ontleed door de stagiaire om te kijken of alles er wel uit was. Pim werd in het wiegje gelegd en redelijk ver van ons, van mij, af geplaatst. Daarna ging iedereen weg. Ik lag nog steeds met mijn benen in de beugels.

Ik had ontzettend veel pijn in mijn linkerbeen. Ik heb mijn vriend gevraagd mijn been uit de beugel te halen. Hij deed dat twijfelachtig met de vraag of het wel mocht.  45 min later kwam er eindelijk een verloskundige terug. Wisseling van de wacht werd gezegd, dus opnieuw kreeg ik een ander gezicht voor me. Die ging op een kruk tussen mijn benen aan de slag. Ongemakkelijk! Na het hechten werden we naar een kamer gebracht om te slapen. Zit je dan, als kersverse ouders, een lichaam alsof er een kudde olifanten overheen gedenderd waren en een baby waarvan we geen idee hadden hoe of wat.  Roze wolk? Echt niet.

Ook onze eerste nacht (in het ziekenhuis) en de kraamweek, vielen heel erg tegen. Mijn stuitje bleek verschoven en mijn bekken stond scheef. Dit zorgde voor heftige pijn in o.a. mijn linker been.
Het heeft 1,5 jaar geduurd voordat ik hiervan hersteld was en weer mijn werk en hobby’s kon doen.

Alles was mijn behoorlijk tegen gevallen. Nooit meer kinderen krijgen dacht ik………… Maar toen…

De bevalling van Stef

Totdat onze Pim 1.5 jaar was. Het kriebelde. Maar wat als het wéér zo naar wordt? Hoe groot is de kans dat het weer zo gaat? We zijn bij het kinderwensspreekuur geweest bij verloskundige praktijk NOP. We hebben bij Gea alle ellendige punten in de zwangerschap besproken. Het enige wat zeker weten terug ging komen was de bekkenpijn. Ik had zelf in de hand in welke mate dat zou gaan gebeuren. Als je fitter en sterkere spieren hebt is de kans kleiner.  De andere punten hoefden niet persé terug te komen. We hebben het er maanden lang over gehad. De wil om tóch een broertje of zusje voor Pim te realiseren was groter. Ik durfde het aan. We gingen ervoor. In augustus 2019 bleek ik zwanger. Ik heb me aangemeld bij Rebecca voor de Zwanger Fit lessen. Bewegen en de boel sterk houden was het doel. In het begin van deze zwangerschap was ik even misselijk. Beduidend minder dan bij Pim dus mij hoorde je niet klagen. Toen ik de welbekende jeuk in mijn elleboog kreeg heb ik meteen contact gezocht met de dermatoloog. Ik kreeg de zalf en meteen had ik de eczeem onder controle. Ik kon gewoon mijn ding doen, inclusief warm douchen. Ook gingen we weer een bevallingsplan maken. Ik moest bedenken waarbij ik me zou kunnen ontspannen bij de bevalling. Met het idee in het achterhoofd dat het anders kon lopen, had ik bedacht dat ik een inleiding wilde voorkomen.  Ook wilde ik super graag thuis bevallen, wanneer mogelijk, in een bad.  Thuis in mijn vertrouwde omgeving, daar waar ik me zeer waarschijnlijk wél kon ontspannen. Wij hebben zelf geen bad in huis, dus deze hebben wij gehuurd. Met 36 weken kwam het bevalbad binnen. Ik was er klaar voor, maar helaas de baby nog lang niet. 40 weken gingen voorbij. Ik had met de verloskundige afgesproken dat ik niet verder dan 41 weken wilde. Met 40+2 ben ik gestript. Dat werkte niet. Twee dagen later, 17 april 2020, deden we dat nogmaals. Jorien stripte mij. Grondig kan ik je vertellen. Ze zei: ‘tot vanavond na 20:00!.’

 Die middag lag ik op de bank en keek een film. Pim was bij mijn moeder omdat ik gestript werd dus ik had even me-time.  Tijdens de film kreeg ik steeds krampen. Ik twijfelde. Ik had met Jorien, afgesproken dat we zondags nogmaals zouden strippen als dit niet werkte, maar besefte me dat we geen tijd hadden afgesproken. Ik belde daarom de praktijk om te checken. Ik kreeg Alike, dienstdoende verloskundige aan de lijn. Ik vroeg haar ook wanneer ik zeker wist dat de bevalling op gang gekomen zou zijn. Ze zei, als je om de paar minuten een kramp hebt, ga dan even warm douchen. Stopt de kramp, is je bevalling niet begonnen. Stopt het niet, is het waarschijnlijk wel aan de gang. Ik ben gaan douchen. De krampen, werden heftiger. Ik heb Alike teruggebeld en gezegd dat de bevalling begonnen was. Omstreeks 17:00 uur was Alike bij mij. Ze checkte hoeveel ontsluiting ik had. Al 5 cm! Dat ging makkelijk! We besloten het bad samen klaar te maken. Als ik een wee had leunde ik lekker over mijn fitnessbal. Daarna stond ik weer op en hielp ik Alike.

Alike vroeg of ik mijn partner wilde bellen, dat het begonnen was. Het ging eigenlijk wel lekker zo met mezelf, ontspannen, relaxed, niet bang voor wat komen ging. Maar inderdaad ik belde toch even met mijn vriend en vertelde hem rustig dat hij langzaamaan maar eens thuis moest komen omdat de bevalling begonnen was. Een half uur later was hij er nog niet, wat een tikkeltje vreemd was gezien het feit hij met 5 min thuis kon zijn. Ik belde hem nogmaals en vroeg waar hij bleef. Hij had mijn rustige toon geïnterpreteerd als ‘ik kan nog wel even een biertje doen’. Zenuwachtig als hij was kwam hij toch maar thuis. Toen hij gedoucht had vulden we het bad waar ik in zou gaan bevallen met warm water.  Ik zat heerlijk in bad met muziek in mijn oren ik kon goed ontspannen. Zo goed dat Alike vroeg of ik wel weeën had. Nou reken maar! Maar ik had het onder controle. Ik voelde me sterk en ik was deze keer de baas over mijn bevalling. Uiteindelijk vertelde Alike dat zij om 20:00 uur afgelost zou worden door Jorien. Die was er dan ook om 20:00 uur. Jorien constateerde 8 cm ontsluiting en brak daarbij mijn vliezen. 3 of 4 weeën later kreeg ik ineens druk van onderen. Ik vroeg Jorien wanneer ik mocht persen. Mijn eerste keer mócht dat namelijk niet. Ze zei ‘als je het niet meer kan tegenhouden’. Oké, lekker nuchter, dacht ik. Nou ik kon het niet meer tegenhouden. Daar kwam Stef. Thuis geboren, in bad, zonder drukte. Zo wil ik er wel meer op de wereld zetten!