Het bevallingsverhaal van Daniëlle & Liv
Moederdag 2020. Een vriendin stuurt me een berichtje om mij een fijne moederdag te wensen als moeder in spe. Maar een fijne moederdag is het niet. Voor de zoveelste keer lig ik aan het CTG. Weer een te hoge bloeddruk en ik voel me beroerd. Het CTG is goed, gelukkig. De andere onderzoeken niet. Waar we al langere tijd bang voor waren, is nu toch echt waar: een zwangerschapsvergiftiging. Ik word direct opgenomen in het ziekenhuis.
Inleiden met 37 weken, dat is het plan. 17 mei een ballonnetje, 18 mei weeënopwekkers. 18 mei. Mijn verjaardag. Niet mijn voorkeur, maar goed. Alles wat het beste is voor de kleine.
17 mei lig ik met zweethanden te wachten op de verloskundige. Ik heb al 1 cm ontsluiting dus misschien kan het plaatsen van het ballonnetje zonder eendenbek. Na een hoop gepruts, moet het toch met eendenbek. Ik ben blij als hij zit. Tot nog geen half uur later de weeën beginnen. Iedere 7 minuten puf ik ze weg. Het doet pijn, maar het gaat. Ik krijg slaapmedicatie waardoor ik een paar uurtjes slaap pak.
18 mei. Alle verpleeg- en verloskundigen staan aan mijn bed te zingen en hangen slingers op. Dan word ik getoucheerd. Helaas, nog geen 2 centimeter en een stugge baarmoedermond. Tijdens de zwangerschapscursus van Mama's Momentje leerde ik al dat die echt zo zacht moet worden als de lippen van je mond. Dus mijn lichaam is er nog niet klaar voor en heeft wat extra hulp nodig. Het ballonnetje wordt daarom verder gevuld met steriel water. 's Middags om 16 uur valt hij eruit. Een teken voor voldoende ontsluiting. Maar, te laat om in te leiden, dus nog een avondje rust en de volgende ochtend inleiden.
19 mei, 6:30. Ik heb voldoende ontsluiting (3 cm) dus we mogen beginnen! Nog een CTG en dan aan de weeënopwekkers. Om 6:45 krijg ik die en om 7:00 uur knallen de weeën me al om de oren. Om 11 uur komen ze toucheren en zit ik op 4cm. De weeën zitten overal en zijn niet meer op te vangen dus ik kies voor een ruggenprik. De anesthesist komt al heel snel, maar ik zit middenin een weeën storm en dat maakt het plaatsen van de ruggenprik wel wat lastig. Na 4 keer lukt het en een uur zonder echte pijn breekt aan. Helaas, daarna knallen de weeën om de haverklap door de ruggenprik heen. Ze hogen de ruggenprik nog wat op, want ik zit net op 5 cm, dus het schiet niet echt op. Ik kom gelukkig in een coconnetje en kan de weeën goed opvangen, de weeën blijven door de ruggenprik heenkomen maar ik heb een weg gevonden om deze, met steun van mijn allerliefste man, weg te puffen. Om half 7 's avonds komt de gynaecoloog weer. Ik blijf maar hangen op 6-7 centimeter en ze willen wel echt dat ze vandaag geboren wordt. Dus ze gaan nog één keer proberen de weeënopwekkers uit- en aanzetten in de hoop dat dit ervoor zorgt dat ons meisje indaalt. Het woord spoedkeizersnede valt. Ik wil het niet, maar voel ook een soort berusting. Go with the flow. We zien wel hoever we komen. Wat nodig is, is nodig. Ik kom weer in een weeën storm maar ook nu komen we er samen goed doorheen, ik word flink gecoacht en dat helpt enorm.
