Bevallingsverhaal juni 2021 - Rebecca's bevalling van zoontje Niek

Het is zondagochtend 13 juni om 04.00 uur snachts, als ik krampen voel in mijn onderbuik. Ik wist niet zeker of het weeën waren of gewoon krampen. Die avond ervoor ben ik gestript, dus misschien kwam de kramp daar wel van. Om het zeker te weten ben ik lekker in ons ligbad gegaan en heb ik met een weeëntimer-app gekeken of er regelmaat zat in de krampen. Tot mijn verbazing zat er al een heel duidelijk patroon in van om de 4 á 5 minuten een kramp. Ik heb de weeën (want zo kon ik ze dus toch al wel noemen) een uur getimed en daarna ben ik mijn partner Erik wakker gaan maken. Een uur lang om de 4 á 5 minuten een wee, dus tijd om de verloskundige en de kraamhulp te bellen zodat ze deze kant op zouden komen. We hebben toen ook meteen mijn moeder gebeld, zodat zij onze dochter Yara kon ophalen. 

Ongeveer een half uur later waren ze er allemaal. Ik had nu ongeveer 3 cm ontsluiting en de weeën waren al krachtiger geworden. Erik en de kraamverzorgende hebben het bevalbad gevuld en ik ben ondertussen op onze slaapkamer, verder de weeën op gaan vangen staand naast het bed. Na ongeveer een uur was het bad gevuld en kon ik er in. (Op dat moment had ik 5 cm ontsluiting.) Wauw wat was dat fijn! Eenmaal in bad voelde het water zo lekker warm en zorgde dat voor zoveel verlichting tijdens de weeën, dat ik er emotioneel van werd. Het besef dat de kleine er nu echt aan zat te komen, het heerlijke warme bad wat in de babykamer stond en alle lieve hulp om mij heen, maakte dat er tranen over mijn wangen liepen. Ik kijk met zoveel liefde terug op dat moment. 

Al snel werden de weeën nog krachtiger en begon ik het lastiger te krijgen deze rustig weg te zuchten. Ook de geboorte fotograaf Marina Duijf (MD Pictures), hebben we toen gebeld om te komen. Onderaan deze pagina vind je een reeks foto's van de shoot die ze voor ons heeft gedaan tijdens de bevalling. 

Om ongeveer half 9 heeft de verloskundige opnieuw gecheckt hoe ver ik was. Ik wilde dit graag weten. 8 cm had ik toen ongeveer. De vliezen waren nog in tact, de verloskundige stelde voor de vliezen te breken zodat het hoofdje direct op de baarmoedermond zou drukken. Dat leek mij prima. Ze brak mijn vliezen op een wee. De baby had in het vruchtwater gepoept. (Normaal gesproken is dat reden voor een medische indicatie, maar na 8 cm gaan ze dan niet meer overdragen aan het ziekenhuis, maar mag je thuis blijven.) Opzich ook niet gek want na een zwangerschap van ruim 41 weken, zijn de darmen van de baby vaak al klaar om ontlasting (meconium) te maken.

Al kort daarna (rond 10 voor 9)  had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Bij de bevalling van Yara duurde de persfase slechts 20 min, dus ik dacht dat het ook deze keer wel vlot zou gaan. Helaas wilde het persen niet echt vorderen. De kleine lag met zijn kruin voor i.p.v. met zijn achterhoofd. Dit maakt het draaien (ook wel speeldraai genoemd) wat noodzakelijk is om geboren te kunnen worden, moeilijker. Om hem een handje te helpen stelde de verloskundige voor om op de baarkruk te gaan. Hier heb ik geperst tot het hoofdje van de baby "stond". Dat wil zeggen dat het hoofdje in de vaginaopening blijft staan, zonder terug te zakken na de wee. Met het hoofdje dus in mijn bekkenbodem, ben ik terug gegaan in bad. Om eerlijk te zijn deed ik dat omdat de verloskundige dat voorstelde. Ze wist dat ik graag een badbevalling wilde, maar met een brandend gevoel, in die positie terug in bad stappen leek mij verschrikkelijk. Gelukkig hebben we dat toch gedaan. 

In het bad kwam al snel de volgende wee en kon ik het hoofdje naar buiten persen. Het is zo bijzonder zijn hoofdje dan al te zien en te kunnen aanraken terwijl de rest van zijn lijfje nog geboren moet worden. Dit vond ik een van de mooiste momenten van de bevalling. Ik aaide zijn mooie haartjes en wangen en wachtte op de volgende wee, zodat ook de rest van zijn lijfje geboren kon worden.

Om 9.37 uur werd daar dan onze prachtige zoon Niek geboren. Ontzettend blij, opgelucht en ontroerd sloot ik hem in mijn armen. Hij huilde meteen en ik huilde van blijdschap met hem mee. Wauw! Daar was hij dan. 

Ik heb mij ontzettend gesteund en sterk gevoeld en ondanks dat het echt ook wel pittig was en ik ook best wel onzeker ben geweest (bijvoorbeeld toen het persen niet leek te vorderen) kijk ik met een heel goed gevoel terug op mijn bevalling. 

Hallo kleine vent, wat fijn dat jij er bent.