Een vroeggeboorte in stuit, wie had dat gedacht?

Tijdens mijn zwangerschap zitten we midden in een flinke verbouwing. Dat in combinatie met vijf dagen werken is voor mij behoorlijk pittig! Wanneer ik eindelijk met verlof mag, zit de vloer er nog niet in en hebben we een soort huiskamertje boven gecreëerd in één van de slaapkamers. Ik ben eigenlijk doodmoe. Gelukkig is de babykamer op dat moment wel al af! Een week later kunnen ook de meubels weer de woonkamer in.

Ik ben nog geen 36 weken zwanger en wordt in de nacht van vrijdag op zaterdag wakker omdat ik voel dat er ‘iets’ langs mijn benen loopt. Wanneer ik ga staan en mijn pyjamabroek helemaal nat voel worden, weet ik het zeker: vruchtwater! Ondanks dat het nog lang geen tijd is, ben ik niet verbaasd. Ik roep al mijn hele zwangerschap dat ik eerder ga bevallen. Alsof ik weet dat mijn lijf het niet volhoudt tot 40 weken. Er is alleen nog één klein probleem; onze zoon ligt in stuit. Maandag zouden we een poging doen om te gaan draaien, maar met gebroken vliezen kan dat natuurlijk niet meer.

Het is 5.30 en ik stap onder de douche, terwijl ik in mijn achterhoofd eigenlijk weet dat dit niet mag bij een stuitligging. Er bestaat namelijk een risico dat de navelstreng naar buiten komt en bekneld raakt. Na het douchen bel ik de verloskundige. Ze zegt dat ik plat moet blijven liggen en dat ze er meteen aankomt… Achteraf misschien stom dat ik eerst ben gaan douchen maar hier heb ik toen niet heel helder over nagedacht. 

De verloskundige komt en constateert inderdaad dat ik vruchtwater verlies. Ze belt naar het ziekenhuis en we mogen meteen komen. Omdat ik nog geen weeën heb, en onze autostoel plat naar achteren kan, mogen we zelf rijden. Wat een gekke rit is dat! De verloskundige zegt nog dat de kans groot is dat we diezelfde dag (inmiddels zaterdag) ouders gaan worden. De gynaecoloog in het ziekenhuis heeft een ander plan: voor het kindje is het ‘t beste om zo lang mogelijk in mijn de buik te blijven zitten. Het liefst tot 37 weken. Ik bereid me dan ook voor op een saaie week plat blijven liggen in het ziekenhuis.

De gynaecoloog bespreekt met ons in het kort de opties; een natuurlijke bevalling of een keizersnede. Omdat het kindje dan nog klein is, heeft een natuurlijke bevalling de voorkeur. Hoe dichter bij 37 weken, hoe groter de hoofdomtrek en hoe groter de kans op een keizersnede. Op dat moment weten wij nog niet goed wat onze voorkeur heeft. Totaal onvoorbereid zijn we… We hopen later die dag nog voorlichting te krijgen over een natuurlijke bevalling bij een stuitligging. Die voorlichting hebben we niet meer gekregen en omdat ik die hele dag nog niets bijzonders voel, hebben we er ook niet meer naar gevraagd.

Mijn man is nog even naar huis om wat klusjes af te ronden voordat de baby komt. Ik vind mijn dagje in het ziekenhuis dan ook wel fijn: lekker niets doen en boekjes lezen. Rond 22.30 gaan we slapen. Ik in het ziekenhuisbed en mijn man naast mij op een stretcher. Vrijwel direct begint het dan toch te rommelen. Om 23.15 weet ik vrijwel zeker dat het weeën zijn en komt ook de spanning en het piekeren; want wat gaat er nu gebeuren? De verpleging brengt ons naar een bevalkamer om met een CTG de weeën-activiteit te meten. De weeën komen al behoorlijk snel en het overvalt me, waardoor ik moeite heb om ze goed op te vangen. Ik had van tevoren bedacht zo veel mogelijk te willen bewegen, in bad te gaan of te douchen, maar doordat ik misselijk ben van de pijn en spanning wil ik alleen nog maar op mijn zij liggen. Ik heb een aantal sessies hypnotherapie gedaan in mijn zwangerschap, maar alle technieken lijk ik opslag vergeten.

Het gekke is dat ik mij van deze fase nog weinig kan herinneren (behalve de pijn dan). Ik heb ook totaal geen tijdsbesef gehad op dat moment. Wanneer de pijn erg heftig wordt, komt pijnbestrijding ter sprake. Ik kies voor een morfinepompje, wat de pieken wat van de weeën af haalt, maar het zeker niet pijnloos maakt. Het moeilijkste vind ik het niet weten wat er gaat gebeuren. Ga ik nu natuurlijk bevallen? Is dat veilig voor ons kindje? De verpleging heeft hier geen antwoord op. Natuurlijk is het bij een bevalling altijd maar zien hoe het loopt, maar ik vind achteraf dat het personeel mij hier onvoldoende in heeft ‘meegenomen’ en gesteund. Ik had graag meer uitleg gewild. Ik heb die nacht meerdere keren om de gynaecoloog gevraagd, maar die komt pas in de persfase, of wanneer er iets aan de hand is. Het kindje in mijn buik wordt gemonitord en dat gaat gelukkig allemaal goed (geen dipjes in hartslag o.i.d.). De verpleging komt af en toe kijken, maar het grootste gedeelte van de nacht zijn we gewoon alleen in de bevalkamer.

De volgende ochtend (inmiddels zondag) is de gynaecoloog er dan eindelijk. Ze checkt de status en ziet dat ik voldoende ontsluiting heb om te gaan persen. Het morfinepompje wordt uitgezet, dus ik ben weer wat meer alert. Ik probeer mee te gaan in het vertrouwen van de gynaecoloog om te gaan persen: onze zoon zal met zijn billen als eerste ter wereld komen. De eerste paar keer persen voelt wat onwennig en onzeker. Ik durf nog niet volledig mee te geven. De verpleegkundige ziet dit en zegt; “Kom op je kan meer, ik zie het!” (Er is inmiddels een wisseling geweest van personeel en deze verpleegkundige is echt top; ze legt uit, motiveert en steunt!). Zij en mijn man houden een been vast zodat ik volledig kracht kan zetten. De gynaecoloog staat aan het eind van het bed om de geboorte te begeleiden en achter haar staat een verloskundige. Na een paar keer persen zijn de billen al zichtbaar en na weer een paar keer persen worden de billen en een been geboren. Op de volgende weeën volgt het volgende been en daarna de buik armen en schouders (althans, dit is mij later verteld; zelf krijg ik hier weinig van mee).

Dan volgt een spannend moment van een stuitbevalling: zodra het lijfje uit het geboortekanaal komt, is de borst vrij en krijgt een kindje ook al de neiging om te gaan ademen. Dit kan op dat moment nog niet, omdat het hoofdje nog niet geboren is. Het is dus noodzakelijk dat het hierna snel gaat. Ik weet nog dat ik dacht; laat die volgende wee alsjeblieft zo snel mogelijk komen! Die heb je namelijk wel nodig om voldoende kracht te hebben om het hoofdje geboren te laten worden. Wanneer die wee er eenmaal is en ik weer mee kan persen (een paar seconden lijken dan uren), zie ik dat de gynaecoloog een draai maakt: het lijfje komt omhoog en is voor het eerst zichtbaar voor mij. Wat een onwerkelijk moment is dat! Een paar seconden later is hij al geboren! Al met al heeft de persfase maar 28 minuten geduurd.

Het is 2 december 9:02 en wij zijn papa en mama geworden van Niek. Een magisch moment! Extra bijzonder is dat dit ook de geboortedag is van mijn oma en dat zij (voordat mijn vader er was) een stil geboren kindje kreeg op dezelfde datum. Dit realiseer ik mij allemaal later pas, maar het maakt het extra speciaal. Het is alsof de cirkel weer rond is.

Niek ligt op mijn borst en ik ben nog duf van de morfine en adrenaline. De emotie daalt daardoor later pas in. Achteraf heb ik mij hier wel eens schuldig over gevoeld; alsof ik niet direct verliefd op hem was. (Ik realiseer mij nu heel goed dat het alles te maken heeft met de hormonen en de verdoving van de morfine op dat moment.)

Omdat Niek met 36 weken is geboren, mogen we voorlopig nog niet naar huis. Ik word met Niek op mijn borst naar een kraamsuite gereden op de kinderafdeling. Daar wordt Niek goed nagekeken door de kinderarts. Gelukkig is alles in orde, maar doordat hij prematuur is, heeft hij nog te weinig kracht om effectief te drinken aan de borst en gaat zijn suikerwaarde omlaag. Om hem te helpen wordt hij bij gevoed met een sonde. Ik kolf me in die eerste week een ongeluk en de borstvoeding komt goed op gang. Uiteindelijk mogen we 9 dagen later dan eindelijk naar huis! Thuis heeft hij nog een paar dagen een sonde-slangetje gehad, maar eigenlijk gaat het al zo goed met drinken dat we die niet meer gebruiken en het slangetje er na en paar dagen alweer uit mag.

Ondanks de spanning van het onverwachte/ onbekende, kijk ik positief terug op de bevalling en de kraamtijd! Ik ben blij dat ik via de natuurlijke weg heb kunnen bevallen en de dagen in het ziekenhuis hebben ons goed op weg geholpen met Niek. Het was fijn dat we al die tijd bij hem mochten zijn in de kraamsuite. Als hij naar de kinderafdeling had gemoeten, had ik het waarschijnlijk heel anders ervaren. Wel houdt het ziekenhuis erg vast aan protocollen; zijn gewicht en de hoeveelheid voeding die hij binnenkrijgt, worden nauwkeurig bijgehouden. Omdat je onzeker bent, ga je hier volledig in mee. Achteraf heeft dit mij veel energie gekost. Je bent zo een uur en een kwartier bezig met een verschonen – wegen – borstvoeding – na-voeden met de sonde – kolven – schoonmaken en 1,5 uur later mag je weer. Met name het kolven vroeg veel van mij; Het kwam zo goed op gang dat ik op een gegeven moment wel drie baby’s had kunnen voeden. Ik kon er niet meer tegen eten en drinken en viel alleen maar af. Leuk voor de zwangerschapskilo’s, maar niet goed voor je energielevel. Toen ik het kolven uiteindelijk mocht afbouwen ging het beter.

Op dit moment zijn we zwanger van een dochter! Ik zou het bij haar graag wat losser aanpakken en niet meer zo veel meten, wegen en kolven. Ik wil er van uit gaan dat het zelf wel op gang komt en dan vooral meer genieten. En dit keer ga ik er voor zorgen dat we wel voorbereid zijn! Voor zo ver als dat kan natuurlijk :-)