Bevallingsverhaal - Madelon en de geboorte van Mina

Sommige vrouwen vinden het heerlijk en ‘magisch’ om zwanger te zijn, maar ik vond het eigenlijk vooral zwaar en heel erg spannend.
Tegen het einde van mijn zwangerschap kreeg ik helaas de diagnose zwangerschapsdiabetes en moest ik al snel insuline gaan gebruiken. Hierdoor werd mijn laatste trimester een beetje overschaduwd door zorgen en spanning voor een geplande inleiding.

Al vroeg in mijn zwangerschap was ik al bezig met de bevalling, ik wilde graag goed voorbereid zijn en zocht online van alles op.
Ook had ik al vroeg het idee om in bad te bevallen en had ik het plan om zo min mogelijk op mijn rug te willen liggen tijdens de bevalling.
Ik volgde de zwangerschapscursus bij mama’s momentje en ging een aantal keer naar de haptonoom om me goed voor te bereiden op de geboorte.

Rond de 28 weken zwangerschap kon je al heel goed zien dat ik flink zwanger was, ik had al een flinke buik en er werd me regelmatig gevraagd of ik al tegen het einde aan zat. Bij een groei-echo bleek dat ons kindje aan de grote kant was, en de gynaecoloog stuurde me naar het ziekenhuis om toch nog een keer een suikertest te doen. Hieruit kwam de diagnose zwangerschapsdiabetes.

Ik heb hier veel verdriet om gehad, ik had erg veel schuldgevoelens naar ons kindje toe en was er van overtuigd dat het mijn eigen schuld was omdat ik veel had gesnoept. De diabetes verpleegkundige, die ik ook meteen toegewezen kreeg verzekerde me dat dit gelukkig niet het geval was, het komt door de hormonen.

In het begin kon in de diabetes nog redelijk goed onder controle houden met een dieet maar als snel moest ik toch insuline gaan gebruiken. Toen werd ik medisch en ben ik overgedragen aan het ziekenhuis voor een medische bevalling die ingeleid zou worden rond de 38 weken. Mijn uitgerekende datum was 14 juni, die ging ik dus sowieso niet meer halen.

Op zondagochtend 30 mei, om 06.15 gingen mijn man en ik vol spanning naar het ziekenhuis in Sneek om een ballonnetje te laten plaatsen om de baarmoedermond rijp te maken. Bij het vorige onderzoek bij de gynaecoloog kwam naar voren dat de kleine nog niet was ingedaald en dat alles nog ‘potdicht’ zat. Nadat het ballonnetje was geplaatst, mochten we naar huis. Hier kreeg ik al snel flinke krampen die ik niet kende. Het was begonnen!

Na het ziekenhuis gebeld te hebben kreeg ik de tip om even te gaan douchen, ik moest de pijn al een beetje wegzuchten en was er van overtuigd dat dit weeën waren. Niet dus! Na het douchen zakte de pijn af en heb ik de rest van de dag en nacht amper meer pijn gehad.

De volgende ochtend, maandag 31 mei moesten we weer om 07.00 in het ziekenhuis in Sneek zijn. Het ballonnetje was er in de nacht niet uitgekomen en ik had er een hard hoofd in dat er überhaupt iets was gebeurd. Nét voordat we wilden vertrekken naar het ziekenhuis ging ik nog even snel naar de wc en kwam het ballonnetje er toch nog uit! Snel op naar het ziekenhuis met de hoop dat het vandaag toch echt ging gebeuren!

Aangekomen in het ziekenhuis, na weer een akelig inwendig onderzoek had de ballonkatheter helaas amper iets gedaan.
Ze gingen nu over op vaginale tabletten om de baarmoederhals week te maken, en daarvoor moest ik opgenomen worden op de afdeling. Mijn man mocht gelukkig ook blijven.

Iedere 3 uur kreeg ik eerst een uur een CTG, daarna het tablet inbrengen en dan weer een uur een CTG. Het was erg warm en we mochten de kamer niet af dus we hebben de hele dag doorgebracht met Netflixen en hangen.

Om 22.00 gingen we slapen, en om 02.00 heb ik toch maar om een paracetamol gevraagd, ik had een erg vervelende kramperige pijn die maar niet wegging. Op het toilet verloor ik erg veel bloederig slijm, de slijmprop! Na nog een klein beetje gedut te hebben heb ik de hele nacht een beetje wakker gelegen. Om 06.00 schrokken we wakker van een verpleegkundige die ons kwam halen om naar de verloskamer te gaan. Ik schrok hier van omdat het voor mijn gevoel heel snel ging en ik nog steeds geen idee had wat er zou gaan gebeuren.

Ze vroeg of ik nog even wilde douchen, ik had amper geslapen de afgelopen 2 nachten en was erg brak, dus dat wilde ik wel. Zo kon ik nog even wakker worden. Ik dacht op dat moment: “Het wordt helemaal niks met dat bevallen vandaag, als ik nu al zo moe ben.”

We werden naar de verloskamer gebracht en al snel was de verloskundige er om mij te beoordelen. Ik had al 1 cm ontsluiting en om 06.50 werden mijn vliezen gebroken en werd er meteen een infuus met wee-opwekkers aangesloten.

Ongeveer een half uur na het aansluiten van het infuus voelde ik me al vrij ongemakkelijk, de weeën waren begonnen en ik wilde graag staan en wandelen om ze op te vangen. De weeënopwekkers werden ieder half uur opgehoogd en na een uur zat ik al in een weeënstorm. Iedere keer als ik bewoog en opstond om de wee op te vangen verschoof het CTG apparaat en moest ik weer op bed gaan liggen, dat wilde ik helemaal niet.

Na wat aanklooien om zo bewegingsloos staand naast het bed de weeën op te vangen (omdat anders de hartslag niet goed in de gaten gehouden kon worden) besloten we een draadloze CTG te proberen, deze kregen we helaas niet aan de praat. De verloskundige gaf me de keuze om een electrode op het hoofdje van de baby te plaatsen, of om op bed te gaan liggen, een electrode wilde ik alleen als het echt medisch nodig was dus ik besloot toch maar om op bed te gaan liggen, terwijl dat eigenlijk het enige was wat ik van de voren niet wilde.

Mijn man Timo was een enorme steun tijdens de bevalling, ik zat in een weeënstorm en vergat soms even hoe ik ook alweer de wee goed kon wegpuffen, hij heeft iedere wee meegepuft en heel goed ondersteund met het opvangen van de weeën. Ik wilde graag in bad bevallen maar uiteindelijk heb ik er tijdens het opvangen van de weeën niet eens meer aan gedacht. Ik lag prima op bed en had een houding gevonden waarin ik de weeën goed aan kon.

Iedere half uur kwam de verloskundige even kijken hoe het ging, en werd het infuus hoger gezet, de weeën waren zo heftig en zo snel op elkaar dat ik nog geroepen heb dat ze NU moesten stoppen, anders zou ik dat infuus eruit trekken! Ik had het gevoel dat ik amper op adem kon komen tussen de weeën door.

Om 12.00 werd er nog een keer gekeken naar de ontsluiting door de gynaecoloog, al 5 cm! Ik was opgelucht maar had wel moeite om het vol te blijven houden. Omdat ik veel pijn had en uitgeput raakte vroeg ik om een infuus met pijnstilling. Dat kon geregeld worden, de gynaecoloog werd opgeroepen om me te beoordelen. Ik zat al op 8 cm! Inmiddels was het ongeveer 14.00 uur. De verloskundige en gynaecoloog gaven aan dat ik het eigenlijk super goed deed, en al enorm opschoot. Ze lieten me zelf de keuze of ik pijnstilling wilde. Eigenlijk had ik niet eens de kans om te kiezen omdat ik toen al binnen een half uur persweeën kreeg.

Ik heb geroepen dat de Gynaecoloog NU opgeroepen moest worden omdat de baby er aan kwam!
Ik voelde zo’n enorme verandering in mijn lichaam en in de weeën dat ik bijna zeker wist dat ons kindje er aan kwam.

De verloskundige zei nog : “Zo snel gaat dat niet, ik hoor en zie aan je dat je nog niet zo ver bent. Jij hebt nog geen persweeën.” Ik dacht meteen “dat zal wel vriendin, maar jij gaat nú direct de gynaecoloog oppiepen, want de baby komt er aan!”.

Mijn lichaam begon tijdens de weeën als vanzelf mee te persen, wat ik niet mocht doen en ik kon het haast niet tegenhouden.
Na een half uurtje weeën opvangen met enorme persdrang kwam de gynaecoloog en ik had inderdaad al 9,5 cm ontsluiting. Ik moest op mijn zij gaan liggen omdat er nog een klein randje moest verdwijnen voordat ik mocht gaan persen. Inmiddels lukte omdraaien echt niet meer omdat de baby voor mijn gevoel zo laag zat dat ik mijn benen niet meer bij elkaar kon doen.

Mijn man en de verloskundige hielden mijn benen omhoog voor me en zo heb ik nog een half uur weeën opgevangen terwijl ik zo min mogelijk probeerde mee te persen. Ik heb volgens mij wel 10x geroepen “sorry! Maar ik pers al!”. Mijn lichaam nam het compleet over.

Om 15.10 startte de echte persweeën, en hielp mijn man me om mijn hoofd op de borst te houden, toen mocht ik echt gaan persen, wat een opluchting! Ik kon mijn benen niet goed vasthouden, en mijn benen werden in beugels gelegd. Ook dit was iets waar ik van te voren over dacht echt niet te willen maar ik vond het eigenlijk erg comfortabel.

Tussen de persweeën door viel ik steeds een klein beetje in slaap, en als de volgende wee begon perste ik weer met alle kracht mee. Mijn man mocht meekijken, en zag de haartjes van de baby tevoorschijn komen! Heel bijzonder om mijn man zo te zien.

Na ongeveer 10 persweeën ‘stond’ het hoofdje en dat is eigenlijk het enige moment dat ik echt heel veel pijn heb gehad. Volgens mij heb ik nog geroepen: “Ik wil niet meer hoor, ik wil wel naar huis!”

Ik was inmiddels zo’n half uur aan het persen en had verwacht dat het nog wel even zou duren maar alles ging zo enorm snel! Bij de volgende wee durfde ik wat meer kracht te zetten, ik was eerder heel bang om te poepen, maar het maakte me op dat moment echt niets meer uit, ik wilde graag mijn kindje ontmoeten! Bij die volgende wee kwam er een soort oerkreet uit mij, en zei de gynaecoloog dat ik mijn ogen open moest doen en mijn kindje moest aanpakken.

Ik was eigenlijk vooral verbijsterd dat de baby er al was en pakte mijn kindje zelf aan.
Ik weet nog dat ik dacht: “Huh, waar komt die baby nou vandaan?” Ik kon gewoon niet geloven dat mijn kleintje er al zo snel was!

Ze werd op mijn borst gelegd en begon bijna meteen te huilen, papa huilde mee en ik was eigenlijk vooral verbijsterd dat het zo snel en zo goed gegaan was!

Onze prachtige dochter Mina is geboren op 1 juni 2021 om 15.48 uur na een medisch ingeleide bevalling van ongeveer 8 uurtjes.
Ik ben bevallen zonder pijnstilling en heb een klein scheurtje wat met 1 hechting is behandeld. Ik ben enorm trots op mezelf en voel me heel sterk. Ik heb de ingeleide bevalling als zeer positief ervaren, terwijl ik van te voren erg zenuwachtig was en bang was voor een ‘horror’ bevalling.

Na 24 uur in het ziekenhuis gebleven te zijn ter observatie mochten we de volgende middag met onze prachtdochter naar huis.